Stel je voor, je wandelt in weide naast een bos in een glooiend landschap.
Je weet dat er een zestal kleine paarden (= grote pony’s) wonen, soms zie je hen, soms niet.
Je wandelt langs het pad, je geniet van de natte lucht, de regen kan je niet deren want je bent goed ingepakt.
In het afdalen zie je op een afstand de paarden staan, je gaat rustig in hun richting en gaat zitten op een boomstronk in hun buurt.
Je sluit je ogen en wacht af. Welke klanken willen er komen in deze omgeving en in het gezelschap van de paarden?
Je laat komen wat er gezongen wil worden.
Er komen hoge klanken met af en toe een melodieuze golfbeweging.
Later gaan de klanken naar beneden, je voelt ze in je buik en je voeten.
Plots hoor je achter je iets naderen, het zijn stappen van gehoefde poten.
Je kijkt niet, je laat de klanken verder klinken en je wacht af. De andere paarden grazen op afstand.
Plots voel je een aanwezigheid voor je en je ziet het veulen naar je toekomen, het komt dichtbij je staan en kijkt je aan.
De klanken stoppen eventjes en dan herbeginnen ze.
Je laat het gebeuren en na een tijdje voel je dat er geen klanken meer komen.
Je blijft rustig zitten, het veulen gaat verder met grazen in je buurt.
Je nieuwsgierigheid ivm wie er achter je staat wordt groot.
Heel voorzichtig draai je je om en je ziet de hengst, hij is nog jong, hij staat rustig te kijken.
In gedachten dank je hem voor zijn aangename aanwezigheid in je rug.
Hij kijkt je verder aan en je neemt de tijd om in zijn ogen te kijken. Het zijn als 2 heldere vijvers waarin je mag vertoeven.
Je dankt nogmaals de hengst, je kijkt rond en dankt alle paarden.
Dan ga je verder, je hart is warm en je stappen zijn licht, wat een geschenk!
Dank je Margaux Hebbrecht voor je foto.